GFdesign

Σύγχρονη Ελλάδα

Ο σχεδιασμός βασίζεται στην πεποίθησή μου ότι η ελάχιστη παροχή που περιμένει από ένα δωμάτιο τεσσάρων αστέρων ο σύγχρονος ταξιδιώτης, είναι ένα αλάνθαστο κρεβάτι, ένα αξιομνημόνευτο στρώμα και αισθησιακά κλινοσκεπάσματα. Η διαφοροποίηση προκύπτει επαγωγικά, από το επιπλέον, τις «υπερβάσεις» που μπορεί να προσφέρει το δωμάτιο.

Αναζητώ αυτές τις υπερβάσεις έχοντας στο νου ότι ζητούμενο του σχεδιασμού είναι η αυθεντικότητα, η οποία εφόσον τοποθετούμαστε χωρικά στην Ελλάδα, οφείλει κατά την άποψή μου να ενσωματώνει την ελληνικότητα.

Η πλειοψηφία των ελληνικών αστικών συγκροτημάτων βρίθει αναφομοίωτων στοιχείων καθιστώντας αποτρεπτική την αναζήτηση της ουσιαστικής τοπικής κουλτούρας μέσα τους. Συνεπακόλουθα, κατέληξα στη διαμόρφωση της κάτοψης, μελετώντας και αποκρυσταλλώνοντας τον κατ’ οίκον τρόπο ζωής στην επαρχία. Έχοντας σα βάση τη σοφή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον που διακρίνει το αόριστο σπίτι στο χωριό, προτείνω μια κάτοψη που επιβάλλει ένα τρόπο χρήσης τόσο διαφορετικό όσο και συγκεκριμένο, τόσο αναζωογονητικό όσο και αυθεντικό. Αποδίδοντας τιμή στην έμπνευσή μου επανερμηνεύω κάποια τοπικά χαρακτηριστικά και τους ξαναδίνω ζωή κάνοντάς τα, είτε λειτουργίας είτε αισθητικής σημαντικά (βλέπε zero technology σεμέν που καλύπτει ή αποκαλύπτει την τηλεόραση, ψευτοδοκάρια κλιματισμού, souvenir wall).

Κύριος χώρος πλέον δεν είναι το υπνοδωμάτιο αλλά ο χώρος των λοιπών λειτουργιών, που είναι και ο λιγότερο δεδομένος χώρος. Ο χώρος ύπνου έχει αποκλειστική λειτουργία αυτήν και μόνο και είναι ξεκάθαρα ορισμένος και κλειστός, δημιουργώντας ένα καταφύγιο από το θόρυβο της αστικής καθημερινότητας, της εξάρτησης από την τεχνολογία, ακόμα και από το ‘θόρυβο’ του φωτός. Είναι ένα χώρος εσωτερικότητας που μπορεί να σε κάνει να χαμογελάσεις ανακουφισμένος και τον χαρακτηρίζει το «μέσα».

Ο χώρος των λοιπών λειτουργιών, ο οποίος ενισχύει το σχεδιασμό πάνω σε δίπολο, είναι ανοιχτός και συνδιαλέγεται με το «έξω». Σε αυτό το χώρο που αναλογικά αντιστοιχεί σε μια προφυλαγμένη αυλή, υλοποιείται η διάδραση με το φως. Εδώ συνειδητοποιούμε ξανά πόσες λειτουργίες ενός χώρου κατοίκησης μπορούν στο δικό μας κλίμα και στη δική μας κουλτούρα να γίνουν «έξω» κι έτσι ζούμε τον επαναπροσδιορισμό του «μπάνιου» - ντους, του «μέρους» -τουαλέτα, της οικονομίας του νεροχύτη- νιπτήρα, το τραπέζι φαγητού που χρησιμοποιείται και ως τραπέζι εργασίας και ως τραπέζι παιχνιδιού ή διαβάσματος και τελεί χρέη «εστίας». Σημαντικό για την υλοποίηση αυτή, είναι το διάτρητο collage που καλύπτει τις τζαμαρίες, το οποίο αφήνει μόνο ένα στοιχείο του εξωτερικού περιβάλλοντος να χαρακτηρίσει το χώρο, τον ήλιο.

Η είσοδος πλέον δεν είναι ένας μεταβατικός χώρος ή μη χώρος, αλλά αποκτά ουσιαστικό ρόλο στη λειτουργία του δωματίου. Εδώ αφήνει ο ταξιδιώτης τις αποσκευές του σε ειδικά διαμορφωμένα εύχρηστα συρόμενα ράφια και διαισθητικά απεκδύεται αμέσως την ιδιότητα του περιπλανώμενου. Προετοιμάζεται έτσι να εξοικειωθεί με το χώρο. Επιπλέον, εδώ αμέσως συναντά ένα αποτύπωμα του περιβάλλοντος στο οποίο ήρθε, μια μικρή βιβλιοθήκη μεταφρασμένων ελλήνων λογοτεχνών. Και σε επίπεδο λειτουργικότητας, δίπλα ακριβώς στην πόρτα εισόδου, μια κονσόλα συγκεντρώνει όλη την απαραίτητη τεχνολογία και πληροφορία που μπορεί να χρειαστεί. Από αυτό το κέντρο ελέγχου ρυθμίζεται η θερμοκρασία, οι προτιμήσεις πρωινού, καθαριότητας και άλλων υπηρεσιών, μπορεί να επικοινωνήσει με τη ρεσεψιόν και να αναζητήσει οποιαδήποτε πληροφορία στον web browser.

Με ένα τόσο ‘συμπαγές’ σχέδιο δεν είναι απαραίτητες πολλές αισθητικές εξομαλύνσεις. Οποιοδήποτε έπιπλο, αντικείμενο και υλικό με χαρακτήρα λιτό και λειτουργικό μπορεί να φορεθεί. Ιδιαίτερη προσοχή έχω δώσει στο σύστημα ψύξης/θέρμανσης/εξαερισμού το οποίο ενσωματώθηκε στην κατεβασμένη οροφή. Οι γρίλιες τοποθετούνται στα αισθητικά ψευτοδοκάρια με σκοπό να περνούν απαρατήρητες, ενώ έχει προβλεφθεί εντός των δεδομένων τετραγωνικών, χώρος ‘τύπου φωταγωγού’ για φυσικό αερισμό της τουαλέτας αλλά και για να περνούν τα δίκτυα αποχέτευσης χωρίς να ενοχλούν προκαλώντας θόρυβο.

Εν κατακλείδι, έχουμε ένα χώρο με προσωπικότητα και ένας τέτοιος χώρος δεν μπορεί παρά να έχει και μνήμη! Και η μνήμη αυτή, αποτυπώνεται στο souvenir wall, όπου με μια αντίστροφη παιγνιώδη διαδικασία ο κάθε επισκέπτης καλείται να γράψει στο αναμνηστικό πιατάκι τον τόπο από τον οποίο ήρθε.